Het onderwerp klimaatverandering wordt steeds prominenter naarmate de planeet kraakt onder de groeiende voetafdruk van de mensheid. Ook voor de financiële markten nemen de effecten toe; de impact van ESG-beleggen neemt toe, love it or hate it, terwijl de Inflation Reduction Act (IRA) van de Biden-regering uit 2022 misschien wel de meest impactvolle Amerikaanse klimaatwetgeving ooit is.
Desondanks zijn er de afgelopen jaren ook zorgwekkende ontwikkelingen geweest voor degenen die zich zorgen maken over klimaatverandering. De energiemarkt nam vorig jaar een hoge vlucht, waarbij de vijf grootste oliemaatschappijen records verpulverden. Het kwintet boekte bijna $200 miljard aan winst, of $22,4 miljoen per uur, toen de energieprijzen keihard stegen tijdens de oorlog in Oekraïne.
Voeg daar een wereldeconomie aan toe die net uit een pandemie komt die (hopelijk) maar één keer in een generatie voorkomt, en de vraag naar fossiele brandstoffen steeg enorm. Dit alles vormt een intrigerende achtergrond voor beleggen in CO2-krediet, een opkomende activaklasse die steeds meer mainstream begint te worden.
Het Kyoto-protocol van 1997 en de Overeenkomst van Parijs van 2015 implementeerden internationaal overeengekomen doelstellingen en voorschriften rond CO2-emissies. De sociale kant hiervan komt goed aan bod, maar een fascinerende ontwikkeling is de opkomst van een markt voor CO2-uitstoot zelf, die in zekere zin tot handelswaar is gemaakt, net zoals het onderliggende element zelf.
Dit komt omdat CO2 kredieten (evenals CO2 compensaties) nu op de markt kunnen worden gekocht en verkocht. Daarom zijn CO2 kredieten een op de markt gebaseerde oplossing voor de schadelijke impact van emissies op onze planeet. Een andere manier om dit te bekijken: een CO2 krediet is de in de markt overeengekomen prijs voor de toekomstige impact van één ton CO2-uitstoot op de planeet.
Hoe prijst de markt CO2 kredieten?
De markten van CO2 kredieten vinden nog steeds hun niveau. Dit heeft verschillende redenen, maar niet meer dan het simpele feit dat het een enorme uitdaging is om de schade te kwantificeren die een bepaalde hoeveelheid CO2 in de loop van de tijd aan de planeet zal toebrengen.
Maar ik wilde erin duiken en analyseren hoe de prijzen zijn geëvolueerd, ondanks dat ik maar een korte periode aan gegevens had om mee te werken voor deze activaklasse. En zoals we binnenkort zullen zien, is het niet zo eenvoudig als een blinde veronderstelling dat de prijs van credits zal stijgen naarmate regelgevers de limiet voor emissies in de toekomst verlagen.
We kunnen naar ETF’s kijken om een goed beeld te krijgen van hoe de markt zich heeft bewogen. De KraneShares Global Carbon Strategy ETF (KRBN) volgt een benchmark van de meest verhandelde carbon credit futures-contracten (uit Europa en Noord-Amerika). De onderstaande grafiek laat zien hoe het presteerde in 2021 en 2022, die ik voor perspectief heb uitgezet tegen de S&P 500. Zoals hierboven beschreven, is dit duidelijk een bijzonder volatiele periode geweest voor energie, maar ook voor de markten als geheel.
Investeerders in CO2 kredieten hebben het blijkbaar goed gedaan, vooral eind 2021 (de vraag naar stroom steeg enorm, ondersteund door een strenge winter in Europa). Maar zoals ik eerder aangaf, is dit niet zo’n efficiënte markt als veel gevestigde activaklassen. Laten we het als volgt bekijken: als de prijs van fossiele brandstoffen daalt, zou de consumptie moeten stijgen en daardoor zou de prijs van CO2 kredieten ook moeten stijgen. We zouden een zeer sterke omgekeerde relatie moeten zien, toch?
Nou, dat is niet wat er tot nu toe is gebeurd. Ik gebruikte de prijs van steenkool als een proxy voor de kosten van emissies in de volgende grafiek (niet ideaal maar het is indicatief), en regressie tegen de eerder genoemde Carbon ETF om de relatie te illustreren. Vergeef de as-misdaad, maar het toont aan dat hoewel er zeker een correlatie is, deze niet zo strak is als je zou verwachten (de volatiliteit van steenkool is ook van een heel ander niveau).
Of misschien is het meer illustratief om de correlatie direct uit te zetten. Zonder mijn liefde voor correlaties en wiskunde te veel te verraden, zijn er een heleboel verschillende metingen die je hier zou kunnen gebruiken (ik heb de Pearson 60-dagen hier op voortschrijdende basis uitgezet). Het onderstaande laat zien dat hoewel de correlatie gedurende een groot deel van de geanalyseerde periode redelijk dicht bij -1 ligt, er ook significante afwijkingen zijn.
Het is duidelijk dat er naast de prijs van fossiele brandstoffen nog andere factoren aan het werk zijn. Hoewel men kan dagdromen over een scenario waarbij de prijs van CO2-credits stijgt naarmate de kosten om te vervuilen stijgen, hoogstwaarschijnlijk als gevolg van acties van regelgevers, is dit niet het geval. De gegevens laten duidelijk zien dat er iets anders is dat de prijsactie van CO2 kredieten aanstuurt.
Madeline Hume, Senior Research Analyst bij Morningstar, stelde afgelopen september een uitstekend onderzoeksrapport op over de activaklasse en stuitte ook op dit raadsel.
“De bèta’s – die rekening houden met zowel het niveau als de richting van de rendementsrelaties – van de S&P GSCI Carbon Emissions Allowances Index, die alleen voor Europa beschikbaar is, vallen doorgaans onder de 0,5 ten opzichte van de door ons onderzochte grondstoffenmarkten. Dat komt doordat de CO2 kredieten van de EU in de afgelopen vijf jaar over een periode van zes maanden even vaak met de energieprijzen zijn meebewogen als er tegenin gingen.”
Madeline Hume, senior onderzoeksanalist bij Morningstar
Hoewel het rapport van Morningstar duidelijk diepgaander was omdat het zich concentreerde op een reeks grondstoffen in plaats van alleen mijn snelle grafiek van de correlatie met steenkool, is de conclusie dezelfde. De prijs van koolstofkredieten komt niet zoveel overeen met de kosten van vervuiling als zou moeten, althans vanuit het oogpunt van een regelgever.
Dit komt voornamelijk door de zware handen van compliance en het steeds veranderende beleid. Overheden hebben enorme zeggenschap over het aanbod, terwijl emissiereductie en naleving van internationale doelen enorm verschillen van land tot land (de EU is hier de lieveling van de leraar, maar andere regio’s zijn veel minder ijverig geweest).
Zelfs toezichthouders kunnen zelf invloed uitoefenen door te wijzigen welke bedrijven onder de limiet vallen. Vergeet niet dat regelgevende instanties bepalen welke bedrijven onder deze emissieplafond moeten vallen, wat een belangrijke impact heeft op de markt voor kredieten.
Het is dus niet zo eenvoudig om te zeggen “de prijs van koolstofkredieten moet stijgen omdat regelgevers de kosten van emissies moeten verhogen om de klimaatdoelstellingen te halen.” Dit kan conceptueel logisch zijn, maar we leven in de echte wereld, en politieke en regelgevende factoren hebben een grote invloed op markten – vooral wanneer men zich zo ver in dergelijke “nieuwe” activaklassen waagt (vraag maar aan een cryptocurrency-investeerder hoe regelgeving de zaken kan opschudden!).
Het is duidelijk dat beleggen in CO2 krediet een opkomende activaklasse is, en dus gepaard gaat met risico’s voor beleggers. Dit stuk is slechts een inleiding, en ik kijk er nu al naar uit om er dieper op in te gaan en echt in de gegevens te duiken om te zien wat de vraag hier stimuleert, hoe liquiditeit is en wat de toekomst zou kunnen brengen in dit gekke uithoek van de financiële markten.
Voor nu moeten investeerders op hun hoede zijn dat, zoals veel dingen in de experimentele wereld, beleggen in CO2 krediet risico’s met zich meebrengt. Even terzijde, ik heb me lang afgevraagd wat de criteria zijn om naar iets te verwijzen als een “investering” in plaats van een “gok”. Misschien een raadsel voor een andere dag?
The post Wat is beleggen met CO2-krediet? Een introductie in wat deze nieuwe activaklasse drijft appeared first on Invezz.
